Το πλεονέκτημα αυτής της χειρουργικής επέμβασης είναι ότι διατηρεί την κινητικότητα και την ευελιξία της σπονδυλικής στήλης και μπορεί να οδηγήσει σε προοδευτική διόρθωση αυτής με την πάροδο του χρόνου, ενώ δεν την καθηλώνει, σε αντίθεση με την κλασσική οπίσθια σπονδυλοδεσία. Η τεχνική αυτή έλαβε έγκριση από τον FDA (αμερικάνικο οργανισμό τροφίμων και φαρμάκων) τον Αύγουστο του 2019.
Εικόνα 1
Εικόνα 2
Η φιλοσοφία πίσω από το VBT είναι η επιβράδυνση της ανάπτυξης της κυρτής πλευράς της σπονδυλικής στήλης ώστε να καταφέρει η απέναντι κοίλη πλευρά να αναπτυχθεί εξισορροπώντας τη διαφορά, γεγονός που οδηγεί σε ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης (εικόνα 6).
Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, πραγματοποιούνται όσο το δυνατόν μικρότερες τομές στην πλευρά του ασθενούς με θωρακοσκοπική ή ελάχιστα επεμβατική τεχνική. Μέσω αυτών των μικρών τομών τοποθετούνται μεταλλικές βίδες τιτανίου κατά μήκος των σπονδύλων στο πρόσθιο τμήμα της σπονδυλικής στήλης (εικόνα 5) που παρουσιάζει κύρτωση προς τα έξω (σε απόσταση ασφαλείας από τον νωτιαίο μυελό και τα νεύρα).
Αφού τοποθετηθούν οι βίδες και επιβεβαιωθούν τόσο με άμεση οπτικοποίηση όσο και με εξειδικευμένη ακτινογραφία ένα ισχυρό εύκαμπτο κορδόνι προσαρμόζεται στις βίδες (εικόνα 3). Έπειτα, καθηλώνεται σε κάθε μια βίδα (σε κάθε επίπεδο) αφού πρώτα τεντωθεί ώστε να διορθώσει την κύρτωση (εικόνα 4 και 5).
Όταν ολοκληρωθεί η εφαρμογή γίνεται τελική ακτινογραφία, τοποθετείται σωλήνας παροχέτευσης στο θώρακα για την αποστράγγιση υγρού και αέρα και συρράφεται η τομή. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς το παιδί συνεχίζει να μεγαλώνει και η σπονδυλική του στήλη επιμηκύνεται, επιβραδύνει την ανάπτυξη στην κυρτή πλευρά της σπονδυλικής στήλης, διευκολύνοντας την ανάπτυξη της άλλης κοίλης πλευράς εξισορροπώντας τη διαφορά.
Έτσι, πραγματοποιείται διόρθωση της σκολίωσης κατά ένα βαθμό μέσω της επέμβασης, ενώ η επίτευξη της υπόλοιπης διόρθωσης είναι εφικτή με την πάροδο του χρόνου καθώς το παιδί αναπτύσσεται.
Εικόνα 3
Εικόνα 4
Εικόνα 5
Η ιδανική ηλικία κατά την οποία μπορεί ένα παιδί να υποβληθεί σε VBT είναι συνήθως από 10 έως 16 ετών, αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Οι ενδείξεις, πλέον, έχουν επεκταθεί σε μικρότερα παιδιά καθώς και σε εκείνα που έχουν φτάσει σε σκελετική ωριμότητα και που θα προτιμούσαν να αποφύγουν την παραδοσιακή οπίσθια σπονδυλοδεσία.
Η σκολίωση μεταξύ 40-70 μοιρών και σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη μεγαλύτερη, μπορεί ενδεχομένως να αντιμετωπιστεί με αυτήν την τεχνική. Παράλληλα, το VBT ενδείκνυται κυρίως για παιδιά με ιδιοπαθή σκολίωση που δεν σχετίζεται με νευρολογικές παθήσεις ή άλλη παραμόρφωση ή τραυματισμό.
Εικόνα 6
• Η σπονδυλική στήλη διατηρεί την κινητικότητά της και δεν καθηλώνεται στη θέση της, όπως στην περίπτωση της κλασικής οπίσθιας σπονδυλοδεσίας.
• Η διάρκεια της μετεγχειρητικής αποκατάστασης είναι αισθητά μειωμένη καθώς οι τομές δεν τραυματίζουν τους μύες.
• Δε χρειάζεται τοποθέτηση κηδεμόνα μετά την επέμβαση.
• Τα υλικά της επέμβασης παραμένουν μόνιμα τοποθετημένα στη σπονδυλική στήλη του παιδιού, εκτός κι αν προκύψει κάποιο πρόβλημα μετεγχειρητικά.
Το πιο συχνό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με αυτήν την τεχνική είναι η θραύση του κορδονιού. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι αναγκαία η αντικατάσταση του (επέμβαση σαφώς μικρότερης βαρύτητας από την πρώτη). Σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις η αντικατάσταση του κορδονιού δεν είναι απαραίτητη.
Στο χειρότερο (και σπάνιο) σενάριο, όπου η σκολίωση δεν ελέγχεται σωστά με αυτήν την μέθοδο, διενεργείται η κλασική οπίσθια διόρθωση και σπονδυλοδεσία στην οποία θα υποβάλλονταν οι συγκεκριμένοι ασθενείς έτσι και αλλιώς.